تأثیر به کارگیری مدل مراقبت مشارکتی بر کیفیّت خواب بیماران مبتلا به نارسایی قلبی

زمینه و هدف: نارسایی قلبی یک وضعیّت شایع و تهدید کننده زندگی است. این بیماران از کیفیّت ‏خواب پایینی برخوردار هستند. از راه های اصلاح کیفیّت خواب، آموزش مراقبت از خود با استفاده از مدل در پرستاری است. لذا، این مطالعه با هدف تأثیر به کارگیری مدل ‏مراقبت مشارکتی بر کیفیّت خواب بیماران مبتلا به نارسایی ‏قلبی انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده‏است؛ که بر روی 102 نفر از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی مزمن پایدار بستری در بخش قلب بیمارستان واسعی سبزوار 93-1392 انجام گرفت. بیماران به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. جهت سنجش کیفیّت خواب بیماران از مقیاس کیفیّت خواب پیتزبورگ که روایی آن به روش روایی محتوا و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ (0.79) به تأیید رسید. اجرای مدل مراقبت مشارکتی، در گروه آزمون به مدّت سه ماه انجام گرفت. تجزیه و تحلیل اطّلاعات با استفاده از روش های آمار توصیفی و تحلیلی (آزمون کای دو، آزمون من ویتنی یو، تحلیل کوواریانس به سبک رگرسیونی و رگرسیون لجستیک چند سطحی داده های همبسته) با نرم افزارهای اس.پی.اس.اس. نسخه 11.5 و sas نسخه 9.1 در سطح اطمینان 95 درصد انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین نمره کیفیّت خواب دو گروه قبل از مداخله اختلاف آماری معنی دار نبود. امّا، پس از مداخله میانگین و انحراف معیار نمره کلّی کیفیّت خواب در گروه کنترل و آزمون به ترتیب 03/4±02/9 و 89/2±43/4 بود و آزمون آماری من ویتنی یو بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری نشان داد (001/0=p). نتیجه گیری: اجرای مدل مراقبت مشارکتی بر افزایش کیفیّت خواب بیماران نارسایی قلبی مؤثّر است. لذا، پیشنهاد می شو اجرای این مدل مراقبتی در سایر بیماران مزمن نیز آزمون گردد و در مورد آنان مورد استفاده قرار گیرد.